Jezus van Nazaret (4)
4. Het geloofspunt van de christelijke kerken dat Jezus de tweede persoon is van de Heilige Drievuldigheid, maw dat hij de mensgeworden God is, vindt in de Joodse traditie zo goed als geen grond. Jezus heeft het nooit zelf beweerd en, als je het mij vraagt, zelfs nooit een dergelijk bewustzijn gehad. Als dat punt in de evangelies ergens opduikt of lijkt op te duiken, is het toe te schrijven aan het geloof en de opvattingen van de auteurs ervan en/of van de gemeenschap waaruit die geschriften zijn ontstaan (het staat nl. niet onomstotelijk vast dat de vier evangelisten ook werkelijk de auteurs zijn van de evangelies, die naar hen zijn genoemd).
Dat Jezus de mensgeworden God was, is dus een geloofspunt, dat teruggaat op de theologie (de reflectie van het menselijk verstand op de gegevens van wat de gelovige als geopenbaarde waarheid aanneemt) en de exegese (de interpretatie van de Bijbelteksten). Die theologie en exegese is sterk bepaald geweest door de verworvenheden van de Griekse en Hellenistische filosofie, die in de tijd van Jezus in heel het Midden-Oosten en dus ook in Palestina de overheersende denktrant was.
In die eerste eeuwen heeft de christelijke gemeente lang geworsteld met het theologisch gegeven dat ze zelf door haar denken in het leven riep: Jezus is helemaal mens én helemaal God tegelijk. Daarom trouwens die maagdelijke geboorte, die wonderen en de moeite die sommigen blijkbaar hadden met zijn gewelddadige dood op het kruis (“een schandaal” voor de Grieken, zegt Paulus)
Links en rechts moesten ook