Een ongelijke wereld (9)
Wellicht moeten we na de behandeling van de planten, die door de mens in de loop van de tijd zijn veredeld, de vraag waar het op aankomt, opnieuw stellen:
waarom is in sommige vruchtbare en uiterst geschikte gebieden nooit spontaan landbouw tot ontwikkeling gekomen, en waarom in sommige gevallen (zoals in het gebied van de Vruchtbare Halvemaan) veel eerder dan in andere?
Twee verklaringen dienen zich aan: ofwel ligt het aan de lokale bevolking, die niet slim of inventief genoeg was, ofwel ligt het aan het feit dat er lokaal veel of weinig wilde planten voor veredeling beschikbaar waren.
De eerste verklaring is in het licht van de verdere geschiedenis moeilijk vol te houden. Ook al zijn er bij sommige volkeren hier en daar godsdienstige of andere taboes geweest, die bepaalde ontwikkelingen tegenhielden, de geschiedenis toont aan dat alle volkeren de kansen, die ze later kregen, tenvolle hebben aangepakt. Denk maar aan wat de indianen met de paarden hebben gedaan, toen die door de Spanjaarden (weer) in de nieuwe wereld waren ingevoerd.
De tweede verklaring dan. Er zijn zowat 200.000 wilde soorten bloeiende planten, waarvan er een paar duizend door mensen worden gegeten en een paar honderd min of meer gedomesticeerd. Die vraag is dan ook erg moeilijk te beantwoorden. Moeilijker in alle geval dan bij de dieren, i.c. de grote wilde landzoogdieren, die maar met 180 soorten zijn, en waar we het later over hebben.
Toch blijkt de Vruchtbare Halvemaan te hebben beschikt over de meeste en interessantste plantensoorten, die voor domesticatie in aanmerking kwamen (en die tegen de Romeinse tijd inderdaad ook zo goed als allemaal waren gedomesticeerd)..
Het gaat daarbij om de granen tarwe, maïs, rijst, gerst en sorghum, om de peulvrucht soja, om de wortels of knollen aardappel, maniok en zoete aardappel, om de suikerleverende gewassen suikerriet en suikerbiet, en om de vruchten bananen.