Archive for the '3. Naschrift' Category

Naschrift Europa: vrede, internationalisering en democratie (5)

Deze vraag, die niet uniek Europees is, stelt zich wel des te meer prangend op het Europees niveau juist omdat het zo



Naschrift Europa: vrede, internationalisering en democratie (4)

De Europese Unie is dan ook een nieuwsoortige identiteit in de internationale politiek. Het is geen nationale staat en wellicht zal de droom van de Europese federalisten van één grote Europese superstaat nooit in vervulling gaan. Voor zo



Naschrift Europa: vrede, internationalisering en democratie (3)

Wat meteen ook het m.i. grootste probleem van de Europese Unie bloot legt: dat van de democratische beslissingsprocedures en controle op de besluitvorming. Als we het democratische gehalte van de Europese beslissingen vergelijken met dit van de nationale staten en ons op een louter formeel standpunt zetten, dan moeten we vaststellen dat ondanks de gestadig groter wordende bevoegdheid van het Europees Parlement Europa de democratische toets niet doorstaat. Daarvoor is de invloed van dat parlement over het wetgevende werk nog te zwak. Dat geldt zowel ten aanzien van de Raad van Ministers (die zich een boel domeinen exclusief voorbehouden) als ten aanzien van de Commissie. Het parlement heeft bv. geen volledige financiële controle en kan bovendien ook geen wetsvoorstellen indienen, dat is de exclusieve bevoegdheid van de Commissie. Nu moet men zo



Naschrift Europa: vrede, internationalisering en democratie (2)

De staatslieden van de 19de en begin van de 20ste eeuw, van Palmerston en Bismarck tot Willem II en Clémenceau zouden wellicht met enige verbijstering naar hun opvolgers in de 21ste eeuw kijken. Het Europa van de Unie is een voor hen volkomen vreemde en zelfs onbegrijpelijke wereld waar conflicten gaan over visserijquota of dienstenrichtlijnen, over de bescherming van vogels of stemprocedures in internationale organen allerhande, of over het al dan niet toetreden van Turkije (een land dat ze ooit onder elkaar wilden verdelen).
Leopold II zou wellicht met enige verbijstering kennis nemen van het feit dat de Belgische regering verwoede pogingen doet om de andere Europese landen bij een Congo-beleid te betrekken, terwijl ook ik nog op de lagere school mocht leren hoe slim Leopold was geweest toen hij dit rijke gebied voor de neus van de andere koloniale grootmachten wegkaapte.
Want dat is de Europese Unie natuurlijk ook geweest: een alternatief project dat de frustraties van de dekolonisatie kanaliseerde, ook voor kleinere landen zoals Nederland en België die toch een groot deel van hun nationale glorie uit hun kolonies putten.

Niet te verwonderen dus dat Centraal- en Oost-Europa stonden te trappelen om aan te sluiten én dat het Europese model zowel in Azië als in Latijns-Amerika min of meer aarzelende navolgers kent. Meer zelfs, de Unie zelf stimuleert regionale samenwerking in Afrika (vrijhandelszones, enz



Naschrift Europa: vrede, internationalisering en democratie (1)

Hiermee zijn we aan het einde gekomen van deze reeks over de geschiedenis van de Europese eenwording. Door omstandigheden ontbreekt ons de tijd om dieper in te gaan op de ingewikkelde besluitvormingsprocessen van de Europese Unie. We willen onze bijdragen afsluiten met enkele persoonlijke bedenkingen bij deze hele evolutie.

Als we terugblikken op zestig jaar Europese eenwording, dan kunnen we niet anders dan vaststellen dat het Europese integratieproces één van de factoren is geweest die




You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.