Tsunami (2)
De ramp in Zuid-Oost Azië, waarbij nu al het cijfer van 200.000 doden wordt vernoemd, heeft een ongekende golf van solidariteit teweeggebracht in de rijke landen. Dat is ongetwijfeld te danken aan de indrukwekkende omvang van het leed, dat hij veroorzaakt heeft, maar ook wellicht aan het feit, dat ‘niemand’ daar schuld aan heeft. Het is een natuurfenomeen, normaal gezien vrij zelfzaam (de laatste tsunamni in de Indische oceaan dateert van 1833), waartegen geen kruid is opgewassen. Of toch wel: de meeste mensen kregen de vloedgolf over zich twee uur nadat in Amerika en elders de aardbeving, die er de oorzaak van was, was geregistreerd. Indien men daar beseft had dat die aardverschuiving een tsunami zou veroorzaken en een verwittigingssysteem ter beschikking had gehad zoals dat in de Stille Oceaan, dan hadden veel mensenlevens kunnen gespaard zijn. En dan stelt zich natuurlijk weer de vraag, waarom in de Indische Oceaan zo’n systeem niet al langer bestaat. En is wellicht een deel van het antwoord, dat alle landen die aan die oceaan liggen arme landen zijn… Misschien zal de ervaring van deze ramp dan toch positieve gevolgen hebben, zie het bijgaand artikel, het editoriaal van de online-versie van “Nature”